Το σπίτι

Ας το πάρουμε από την αρχή. Εχθές έγραψα ένα κείμενο για το πώς μπορούμε να αντιμετωπίσουμε μια στιγμή όπου μπορεί να αισθανθούμε φόβο, τρόμο, αλλά και που υπάρχει εκεί κάπου ένας δρόμος σωτηρίας, ένα μικρό παράθυρο διαφυγής από την πραγματικότητα την οποία ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να κατανοήσει. Υπάρχει ο δρόμος της σωτηρίας μας τελικά;

Είναι βράδυ και στέκεσαι έξω από ένα εγκαταλειμμένο σπίτι. Ανεβαίνεις τα εξωτερικά σκαλιά και κοιτάς την μισάνοιχτη δρύινη πόρτα με το μπρούτζινο πόμολο. Ο αέρας δυναμώνει και εσύ τρέμεις από το κρύο. Ξαφνικά αντιλαμβάνεσαι ότι υπάρχει κίνηση μέσα στο σπίτι. Ένας βαρύς γδούπος ακούστηκε και ένα σύρσιμο στο ξύλινο δάπεδο…είσαι μόνος σε ένα δάσος και κάνει κρύο.. τι θα κάνεις; Γύρω σου μόνο το δάσος που φαίνεται όλο και πιο τρομακτικό. Τι είναι πίσω από την πόρτα άραγε;

Κάποιοι άνοιξαν την πόρτα και αντιμετώπισαν τον φόβο τους με χιούμορ και κάποιοι είδαν κατάματα με απόλυτη ειλικρίνεια τι υπήρχε πίσω από την πόρτα. Βέβαια θα πρέπει να σας θυμίσω ότι ο δημιουργός έχει το πάνω χέρι. Άραγε θα σας φέρω εκεί που θέλω; Για να δούμε πόσοι θα μείνουν μέχρι το τέλος…ξεκινάω με τους πρωταγωνιστές τους οποίους και ευχαριστώ πολύ.

Η Νταίζη βρήκε το θάρρος και άνοιξε την πόρτα αργά ενώ έμοιαζε έτοιμη να αντιμετωπίσει ότι και αν βρισκόταν εκεί. Μια μεγάλης ηλικίας γυναίκα ήταν στο πάτωμα πεσμένη ανάσκελα. Η ματιά της θολή και παγωμένη να κοιτάει προς την μεριά της κοπέλας. Την βρήκε μέσα σε μια λίμνη αίματος με φαγωμένο τον οισοφάγο. Ο φόβος την κυρίευσε και ένιωθε παγωμένη και μαρμαρωμένη με τα πόδια καρφωμένα εκεί στο κατώφλι του μεγάλου σπιτιού. Έφερε τα χέρια στο στόμα από το σοκ που υπέστη. Τότε άκουσε ένα γρύλισμα και τινάχτηκε ολόκληρη καθώς ένας μεγάλος γκρίζος λύκος έκανε την εμφάνιση του από τον σκοτεινό διάδρομο που βρισκόταν δεξιά και αρκετά κοντά στην πόρτα. Τα μάτια του γυάλιζαν, το αίμα με ίνες σάρκας κρεμόταν και στάλαζε από το σαγόνι του. Σε κάθε γρύλισμα έδειχνε απειλητικά τα υπερογκώδη αιχμηρά δόντια του, ανασήκωνε το πάνω χείλος και ήταν έτοιμος για ένα δεύτερο γεύμα. Της κόπηκε η αναπνοή και νόμιζε προς στιγμή ότι θα λιποθύμαγε από τον τρόμο. Έπρεπε όμως να κρατηθεί, έπρεπε να θυμηθεί τα λόγια της πριν ανοίξει την μεγάλη δρύινη πόρτα. «Ο κακός ο λύκος που έφαγε την γιαγιά».

Νταίζη είναι όντως πολύ κακός και στον επόμενο βρυχηθμό θα σου χιμήξει. Πες μου προλαβαίνεις να κλείσεις την πόρτα και να τρέξεις στο δάσος;

Η Βικτώρια άνοιξε την πόρτα και με μεγάλη χαρά είδε αυτό που σκέφτηκε «Αλυσοδεμένη και φιμωμένη την Μέρκελ, που την έχει απαγάγει και αφήσει σε εγκαταλειμμένο σπίτι μια ομάδα εξωγήινων που κατέβηκε στη γη μόνο και μόνο για να απαλλάξει από έναν κακό δαίμονα τη γη αλλά και ολόκληρο το ηλιακό σύστημα». Τότε όμως οι εξωγήινοι εντόπισαν την όμορφη γυναίκα με τα πλούσια καστανά μαλλιά να στέκεται στην πόρτα και να γελά. Τους έκανε τρομερή εντύπωση εκείνος ο ήχος που έβγαζε από το στόμα της αλλά και ο μορφασμός που έκανε στο πρόσωπο της. Εκείνοι τώρα δεν παρατηρούσαν την Μέρκελ που ήταν δεμένη και φιμωμένη σε μια πεσμένη καρέκλα με το όμορφο κόκκινο ταγέρ της χιλιοσκισμένο και τα πόδια της επάνω όπου σε κάθε προσπάθεια για να ζητήσει βοήθεια τινάζονταν νευρικά. Το βλέμμα τους με τα τεράστια στρογγυλά ολόμαυρα μάτια τους δήλωναν καθαρά ενδιαφέρων σε ένα άλλο πρόσωπο τώρα. Εντάξει Βικτώρια ήρθε η στιγμή σου, χέσε την Μέρκελ πρέπει να σωθείς. Οι εξωγήινοι έρχονται προς το μέρος σου με σκοπό να κάνουν πειράματα στο σώμα σου για να ανακαλύψουν από πού έρχεται εκείνος ο ευλογημένος ήχος της έκφρασης του ανθρώπινου γένους όπου δηλώνει χαρά. Πες μου προλαβαίνεις να κλείσεις την πόρτα και να τρέξεις στο δάσος;

H Μαρία στέκεται στη πόρτα, παίρνει μια βαθιά αναπνοή και αγγίζει το μπρούτζινο πόμολο. Ανοίγει…

Ένας ψηλός γεροδεμένος ξανθός άντρας ντυμένος με ένα καρό πουκάμισο τιράντες περασμένους στους ώμους και ένα φαρδύ κοντό παντελόνι. Στέκεται στην είσοδο με το βλέμμα να αγγίζει την τρέλα κρατώντας ότι πιο πολύτιμο είχε στα δύο του χέρια. Το τσεκούρι άστραφτε σε κάθε του ταλάντευση και εκείνος άγγιζε την κόψη του με τα ακροδάχτυλα του. «Ένας μανιακός ξυλοκόπος». Εντάξει Μαρία πρέπει να πάρεις μια σημαντική απόφαση για την ζωή σου. Περίμενε πολύ καιρό για το επόμενο θύμα του και γυάλιζε και τρόχιζε το τσεκούρι του κάθε βράδυ. Σε βλέπει και έρχεται με μεγάλες δρασκελιές καταπάνω σου. Πες μου προλαβαίνεις να κλείσεις την πόρτα και να τρέξεις στο δάσος;

H Ιωάννα άνοιξε με θάρρος και τσαμπουκά την πόρτα έτοιμη για όλα. «Ο Ξηρός κρύβεται πίσω από την πόρτα. σκουντούφλησε, είναι και γεματούτσικο το παιδί, έσκασε κάτω και προέκυψε ο θόρυβος. Ξανασηκώθηκε, ακούστηκαν λίγα βήματα, ξανάπεσε, ακούστηκε και το σούρσιμο..ε δεν έχω να φοβηθώ τίποτα. Μπουκάρω, τον βουτάω και τον παραδίδω στους Αμερικάνους για να μη λένε για εμάς τα βουτυρόπαιδα που τους ρίξανε κοτζάμ δίδυμους πύργους και λένε για εμάς.. ορίστε κύριοι, ιδού ο Ξηρός πάρτε τον και βγάλτε τον σκασμό…» Εκείνη τη στιγμή όμως που η Ιωάννα παρέδιδε μέσα στο σπίτι τον Ξηρό, οι αμερικάνοι αντί να τον μπουζουριάσουν και να τον αλυσοδέσουν του χαμογέλασαν και τον αγκάλιασαν ενώ άρχισαν να λένε χαζοαμερικάνικα αστειάκια και η Ιωάννα αντιλήφθηκε ότι τελικά παίζονται πολλά και μεγάλα παιχνίδια. Όλοι γύρισαν και την κοίταξαν με βλέμμα λυσσασμένο και τα όπλα στράφηκαν προς το μέρος της. Εκείνη ήταν η μόνη που είχε δει και είχε ανακαλύψει μια πλεκτάνη, ένα σχέδιο καταστροφικό και τώρα είχε μείνει ξεκρέμαστη χωρίς καμία βοήθεια. Πες μου Ιωάννα ακούστηκε ο πρώτος πυροβολισμός, προλαβαίνεις να κλείσεις την πόρτα και να τρέξεις στο δάσος;

Η Άννα ανοίγει την πόρτα διστακτικά και συναντά αυτό που σκέφτηκε λίγο πριν «έναν ρακένδυτο με σκαμμένο πρόσωπο και με ένα μπουκάλι μπύρα στο χέρι». Η κοπέλα σάστισε στην τρομακτική όψη καθώς η πραγματικότητα στα μάτια της φαινόταν πολύ ωμή. Είχε κλονιστεί και πήρε μια βαθιά αναπνοή που ταυτόχρονα ένα κύμα δυσωδίας, μεθανίου και σήψης εισχώρησε μέσα της. Ανακατεύτηκε και έκανε έναν μορφασμό αηδίας. Ο τύπος με το σκαμμένο πρόσωπο στεκόταν όρθιος και έσερνε τα πόδια του αργά προς το μέρος της. Τα μάτια του ήταν άσπρα, δεν υπήρχε ίχνος ζωής επάνω του. Το σίγουρο ήταν ότι αυτή η αντρική αποκρουστική μορφή δεν ήταν άνθρωπος καθώς η σάρκα του στο πρόσωπο και στα χέρια του έμοιαζε να έχει σαπίσει και κομμάτια δέρματος είχαν ξεκολλήσει. Η Άννα προσπαθούσε να κρατήσει απόσταση και έκανε ένα βήμα πίσω. Εκείνος έσπασε το μπουκάλι θρυμματίζοντας την άκρη, και τώρα Άννα… έχει μια βαθιά επιθυμία καθώς σε πλησιάζει με βογγητά πόνου και λύσσας μαζί. Άννα δεν πρόκειται να σε κεράσει μπύρα και να τα πιείτε παρεούλα, θέλει να σε φάει και να γίνεις και εσύ με την σειρά σου η επόμενη που θα διαδώσεις την τρομερή ασθένεια. Πες μου Άννα προλαβαίνεις να κλείσεις την πόρτα και να τρέξεις στο δάσος;

Ο Χρήστος ανοίγει την πόρτα και συναντάει αυτό που σκέφτηκε λίγο πριν, τον «Κουασιμόδο». Μια μορφή στεκότανε στη μέση του διαδρόμου με μια τεράστια καμπούρα και αλλοιωμένο παραμορφωμένο πρόσωπο. Τώρα κοίταζε τον άντρα που στεκότανε στο κατώφλι με οργή και ένα λυσσασμένο χαιρέκακο γέλιο ξεχύθηκε από τα σωθικά του. Τα σαπισμένα μυτερά δόντια του έκαναν την όλη εικόνα του να μοιάζει διαολεμένα τρομακτικός. Ο Χρήστος πήρε αμυντική θέση σηκώνοντας τα χέρια του κάνοντας τα γροθιές. Μη ξεχνάς όμως φίλε μου σίγουρα αυτή η μορφή περίμενε πολύ καιρό εκεί κρυμμένη για να αγγίξει ένα θύμα του και να του πάρει την μορφή ενώ εσύ θα γινόσουν ο επόμενος κουασιμόδος και σίγουρα δεν θα υπήρχε τίποτα το ταπεινό, ευγενικό και αθώο, απλώς για να κρύβεσαι από τον κόσμο για την ασχήμια που θα σου είχε προκαλέσει. Τώρα αυτός ο διάολος σήκωνε τα χέρια του με τα μεγάλα μαύρα γαμψά νύχια του και ερχόταν καταπάνω σου για να κλέψει την μορφή σου και την ψυχή σου μαζί. Πες μου φίλε Χρήστο προλαβαίνεις να κλείσεις την πόρτα και να τρέξεις στο δάσος;

Φίλοι μου σας ευχαριστώ για την συμμετοχή σας σε αυτό το παιχνίδι φαντασίας ελπίζω να γευτήκατε λίγο από το γλυκό κρασί της φαντασίας μου και να ακούσατε την απεγνωσμένη κραυγή του υποσυνειδήτου σας …

«Μη φοβάσαι» μου είπε και μέσα από την τσέπη του έβγαλε ένα κλειδί. Παλιό, σκουριασμένο, έχοντας περάσει χρόνια και αιώνες πάνω από το βαρύ μέταλλο του.

«Το βλέπεις;» με ρώτησε και ανεβοκατέβασα το κεφάλι μου μη χάνοντας στιγμή από τα μάτια μου εκείνο το κλειδί που μου προκαλούσε φόβο. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ήταν εκείνο που φώναζε μέσα μου «φύγε».

«Μπορώ να σου δείξω ότι οι άλλοι σου κρύβουν. Πρέπει όμως να καταλάβεις ότι όταν θα ανοίξω την πόρτα και θα ανέβουμε στη στέγη για να δεις. Ύστερα θα πρέπει να αγαπήσεις και τον ίδιο τον θάνατο» είπε και το βλέμμα έγινε μια σκιά κάτω από τα τεράστια βλέφαρα του.

«Θάνατος» ψιθύρισα και άκουγα την ηχώ να επαναλαμβάνεται μέσα στο μυαλό μου προσπαθώντας να συλλάβω το τι ακριβώς εννοούσε.

«Σε έφερα εδώ για έναν και μοναδικό σκοπό. Την φούσκα στην οποία ζεις εγώ θα την σκάσω και αντί για καρφίτσα έχω αυτό μονάχα το κλειδί. Τι λες ζωή, θέλεις να δεις αν η ανθρωπότητα χάσει την πίστη της στο όνομα σου; Θέλεις να δεις τι γίνεται εκεί στην πραγματική ζωή και στον συνοδοιπόρο σου τον χρόνο; Πες μου ζωή, είσαι έτοιμη για έναν βίαιο κλονισμό;» είπε και το βλέμμα του έπεσε στο κλειδί που το κρατούσε σαν να ήταν ότι πιο πολύτιμο υπήρχε.

«Ναι. Θα το κάνω. Εδώ που είμαι δεν μπορώ να κάνω πίσω»

«Αφού είσαι σίγουρη λοιπόν θα πρέπει να σε προειδοποιήσω για κάτι ακόμα. Όταν θα κατέβουμε δεν θα είσαι η ίδια. Θα βλέπεις παντού διαφθορά και αμαρτίες στα μάτια των άλλων. Πρόσεχε μην παρασυρθείς από το γλυκό πιοτό του χρόνου. Μην αφήσεις Ζωή στα χέρια άλλων το γλυκό σου φως, γιατί θα χαθεί για πάντα. Δες, ξύπνα και πράξε»

Ένιωσα έναν παλμό μέσα μου ίσως για πρώτη φορά. Το βλέμμα του έμοιαζε χαρούμενο και συνάμα προειδοποιητικό. Τότε κατάλαβα ότι και αυτός σε εμένα στηρίζονταν. Γιατί όμως να μου ρίχνουν τόσα βάρη, αφού ακόμα δεν έχω γεννηθεί………..

Μια συμπαντικη συνουσια ειναι τα ονειρα μας και η γεννηση αυτων ειναι η πραγματοποιηση!!

               

Η πεταλούδα της Νύχτας

Θέλω να πω ένα μεγάλο μπράβο στην Ειρήνη για την ροή της γραφής της και την πνευματικότητα της. Η πεταλούδα της Νύχτας είναι ένα βιβλίο όπου θα πρέπει να το διαβάσουμε όλοι, από έφηβους ως και ενήλικες, δείχνοντας μας τον πραγματικό κόσμο και τους ανθρώπους της καθημερινότητας που ζουν και τυλίγονται στο άσπρο πέπλο μιας αυτοκαταστροφικής αδυναμίας.

θα πρέπει να τονίσουμε ότι η ιστορία είναι βασισμένη πάνω σε πραγματικά γεγονότα. Είναι η αληθινή ιστορία μιας κοπέλας που δεν υπάρχει πια ανάμεσα μας, αλλά βρίσκεται στην αγκαλιά των αγγέλων.

το βιβλίο της Ειρήνης Φραγκάκη με έκανε να ρίξω μια ματιά πίσω στο παρελθόν. Σε ένα παρελθόν όπου ίσως βρίσκονται ακόμα εκεί κάποιες ψυχές και που τις είχα ξεχάσει θέλοντας δυστυχώς να τις σβήσω από την μνήμη μου. Με προβλημάτισε ένα ερώτημα που έθεσα στον εαυτό μου. Είναι καλύτερο να εύχομαι να έχουν φύγει; σαν την ηρωίδα του βιβλίου μας την Μάγδα, ή να μένουν ακόμα προσκολλημένες έχοντας συντροφιά τον λευκό θάνατο;

Η ιστορία της Ειρήνης έμοιαζε σαν ένα γερό σφυροκόπημα επάνω στην πόρτα μου. Κάθε σπίτι, κάθε οικογένεια έχει και ένα βαρύ μυστικό. Κακά τα ψέματα, οι περισσότεροι από εμάς έχουμε ακούσει η έχουμε κάποιον φίλο, φίλη, συγγενή ο οποίος παραστράτησε ή να το πω ακόμα πιο συγκεκριμένα ίσως τον αφήσαμε και εμείς οι ίδιοι να αφεθεί στο λευκό χάδι του θανάτου.

Μέσα από την ιστορία της πρωταγωνίστριας μας την Μάγδα, βλέπουμε να θίγονται ζητήματα τρομακτικά ακόμα και στην σκέψη.

Ενδοοικογενειακή βία, παιδεραστία, ναρκωτικά, πορνεία, σωματεμπόριο.

Λύγισα καθώς ξεφύλλιζα διαβάζοντας το βιβλίο μπροστά στα ερεθίσματα των εικόνων που λάμβανα σαν απανωτά κύματα.

Σκέψεις στον κόσμο της σκιάς και του πόνου. Σκέψεις για την κοινωνία. Σκέψεις για τα κτήνη που υπάρχουν σε αυτό τον κόσμο.

Ναρκωτικά-Σωματεμπόριο, μια βιομηχανία όπου δεν θα περάσει ποτέ κρίση και καθημερινώς  σπρώχνονται αθώες ψυχές στον δρόμο της καταστροφής, που το μόνο που βλέπουν σαν όνειρο και όραμα της ζωής τους είναι κόκκινα ματωμένα φεγγάρια.

Ας προχωρήσουμε όμως πέρα από τον παραλογισμό της πραγματικότητας, και να πω δυο λόγια για την Μάγδα που υπενθυμίζω και τονίζω ότι δεν υπάρχει πια ανάμεσα μας.

Προσπάθησα να ψυχογραφήσω την ηρωίδα μας όπου έδινε μια απίστευτη αλλά αληθινή μάχη περνώντας την από όλα τα στάδια της ζωής. Ενοχές, τύψεις, πόνος, αθωότητα, αυτοκαταστροφή, χυδαιότητα, εκμετάλλευση.

Πιστεύω πως κάποιοι έχουν αγγέλους να τους προστατεύουν και κάποιοι άλλοι έχουν αλλά μένουν αβοήθητοι. Η Μάγδα μας γεννήθηκε σε ένα περιβάλλον που ήδη υπήρχε πολύ πόνος. η μοίρα της με την απίστευτη αθωότητα της την σημάδεψαν από την στιγμή που γεννήθηκε και μου έδειξε ότι όσο και να προσπαθούμε κάποια πράγματα δεν αλλάζουν. Ήταν σαν ένα τρυφερό λουλούδι που πριν ανθίσει άρχισε να μαραζώνει και να σαπίζει κρατώντας όμως μέσα της ακόμα το λιγοστό φως της αθωότητας.

Ο κόσμος και η κοινωνία αποδείχτηκε πως ήταν ο απόλυτος εκμεταλλευτής της σε κάθε αναζωογονητική της προσπάθεια για να κρατηθεί στη ζωή.

Καθώς η Μάγδα μεγάλωνε μέσα στο παγερό, σκοτεινό και υγρό της περιβάλλον χωμένη καθημερινώς στη λάσπη, αυτό που άφησε πίσω της έγινε εκδίκηση και πήρε μορφή σαν άγριο θηρίο στο πρόσωπο της μητέρας της καθώς ήθελε να βάλει ένα τέλος στο μαρτύριο της. Η δικαιοσύνη ήρθε. Αλλά για ποιόν τελικά; για αυτόν που έμεινε ή για αυτόν που έφυγε;

Η μοίρα μας, μας δείχνει το δρόμο της σωτηρίας της ψυχής μας αλλά καμιά φορά το παρελθόν είναι ακόμα πιο δυνατό όπου φωλιάζει μέσα μας και ξυπνάει μνήμες. Απαρνιέσαι κάθε τι καλό. Γιατί έχεις μάθει στον πόνο. Ο πόνος έγινε κομμάτι της καρδιά της και συνεπιβάτης στην αδιόρθωτη ζωή της. Ο χαρακτήρας δεν αλλάζει αν έχει διαμορφωθεί από καταστάσεις βασανιστικές και χυδαίες.

Εναπόθεσε τις ελπίδες της σε έναν ψεύτικο άνθρωπο και η αθωότητα των νιάτων της έσβησε για πάντα. Το κτήνος είχε ήδη καταστρώσει το πανούργο του σχέδιο. Ένα παιχνίδι που παίχτηκε πίσω από την πλάτη της και την έστειλαν στα δίχτυα της καταστροφής. Το χρήμα και η δύναμη της σαπίλας την έκαναν σκληρή και οι ενοχές δεν άργησαν να έρθουν για να την πνίξουν. Οι καταστάσεις την έκαναν ανελέητη και η καρδιά έγινε πέτρα. Θα κουβάλαγε μόνιμα τραύματα και φόβους σκοτώνοντας τα όνειρα της. Η ζωή και η ψυχή της σφραγίστηκαν και η αδυναμία τις έφτιαχνε τις νύχτες με εφιάλτες.

Η Ειρήνη μας έχει τη συγγραφική ικανότητα το να διεισδύει ακόμα βαθύτερα σε κοινωνικά θέματα.

Ένα μεγάλο μπράβο στη Μάγδα που βρήκε το θάρρος και μίλησε εξιστορώντας την ιστορία της ζωής τη και συγχαρητήρια στην Ειρήνη Φραγκάκη που χάρις την συγγραφή της η Μάγδα μας θα μείνει για πάντα ζωντανή μέσα από το βιβλίο.

Εδώ το κλείνω γράφοντας-λέγοντας μια φράση του μεγάλου μας Μενέλαου Λουντέμη.

«Γεννηθήκαμε ξυπόλυτοι κουβαλώντας στο δισάκι μας έναν αιώνα δυστυχίας»