«Μη φοβάσαι» μου είπε και μέσα από την τσέπη του έβγαλε ένα κλειδί. Παλιό, σκουριασμένο, έχοντας περάσει χρόνια και αιώνες πάνω από το βαρύ μέταλλο του.
«Το βλέπεις;» με ρώτησε και ανεβοκατέβασα το κεφάλι μου μη χάνοντας στιγμή από τα μάτια μου εκείνο το κλειδί που μου προκαλούσε φόβο. Δεν μπορούσα να προσδιορίσω τι ήταν εκείνο που φώναζε μέσα μου «φύγε».
«Μπορώ να σου δείξω ότι οι άλλοι σου κρύβουν. Πρέπει όμως να καταλάβεις ότι όταν θα ανοίξω την πόρτα και θα ανέβουμε στη στέγη για να δεις. Ύστερα θα πρέπει να αγαπήσεις και τον ίδιο τον θάνατο» είπε και το βλέμμα έγινε μια σκιά κάτω από τα τεράστια βλέφαρα του.
«Θάνατος» ψιθύρισα και άκουγα την ηχώ να επαναλαμβάνεται μέσα στο μυαλό μου προσπαθώντας να συλλάβω το τι ακριβώς εννοούσε.
«Σε έφερα εδώ για έναν και μοναδικό σκοπό. Την φούσκα στην οποία ζεις εγώ θα την σκάσω και αντί για καρφίτσα έχω αυτό μονάχα το κλειδί. Τι λες ζωή, θέλεις να δεις αν η ανθρωπότητα χάσει την πίστη της στο όνομα σου; Θέλεις να δεις τι γίνεται εκεί στην πραγματική ζωή και στον συνοδοιπόρο σου τον χρόνο; Πες μου ζωή, είσαι έτοιμη για έναν βίαιο κλονισμό;» είπε και το βλέμμα του έπεσε στο κλειδί που το κρατούσε σαν να ήταν ότι πιο πολύτιμο υπήρχε.
«Ναι. Θα το κάνω. Εδώ που είμαι δεν μπορώ να κάνω πίσω»
«Αφού είσαι σίγουρη λοιπόν θα πρέπει να σε προειδοποιήσω για κάτι ακόμα. Όταν θα κατέβουμε δεν θα είσαι η ίδια. Θα βλέπεις παντού διαφθορά και αμαρτίες στα μάτια των άλλων. Πρόσεχε μην παρασυρθείς από το γλυκό πιοτό του χρόνου. Μην αφήσεις Ζωή στα χέρια άλλων το γλυκό σου φως, γιατί θα χαθεί για πάντα. Δες, ξύπνα και πράξε»
Ένιωσα έναν παλμό μέσα μου ίσως για πρώτη φορά. Το βλέμμα του έμοιαζε χαρούμενο και συνάμα προειδοποιητικό. Τότε κατάλαβα ότι και αυτός σε εμένα στηρίζονταν. Γιατί όμως να μου ρίχνουν τόσα βάρη, αφού ακόμα δεν έχω γεννηθεί………..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου