Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

Ο Barman και ο μυστικός κήπος- Μικρό Καφέ




Μικρό Καφέ –Σαλαμίνος 3 Νέο Ηράκλειο- Αθήνα

Ο Μπαρμαν και ο μυστικός κήπος.

Ένα παράξενο συναίσθημα με διακατείχε από τη στιγμή που βρέθηκα μπροστά στην πόρτα του μαγαζιού. Μικρό-Καφέ έλεγε η ταμπέλα και ένιωσα ανυπομονησία για αυτό που θα ακολουθούσε. Σήμερα είχε live. Συχνά σχεδόν κάθε Σάββατο υπάρχει και ένα γκρούπ όπου παίζει στην μικρή γωνιά.
Πίσω από την πόρτα κρυβόταν κάτι το ενδιαφέρον. Ένα μυστήριο; ένα μυστικό που ίσως έπρεπε να ανακαλύψω; Ίσως, για κάτι όπου αντιλαμβάνονται λίγοι;
Ήταν η δική μου νύχτα και μέσα από την απλή εμπειρία που θα σας διηγηθώ, ναι μπορώ να πω με σιγουριά ότι ανακάλυψα τελικά έναν μυστικό κήπο.
Ανοίξαμε την πόρτα και η ματιά μου ατένισε σαν δαιμόνιος ιχνηλάτης το περιβάλλον και το μικρό πλήθος ανθρώπων που υπήρχε στην μπάρα. Η διακόσμηση, μου κέντρισε το ενδιαφέρον. Με γοήτευσε, με μάγεψε. Η μουσική έπαιζε απαλά. Πήρα μια βαθιά ανάσα νιώθοντας την αύρα του μαγαζιού να με πλημμυρίζει.
Μια λεπτή αντρική φιγούρα μας κοίταξε με ενθουσιασμό και ήρθε κοντά μας έχοντας ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του ένα χαμόγελο. Ο Γιώργος-το Boss, είναι ένας τύπος όπου καταλαβαίνει πολλά και φαίνεται να ξέρει πως να δαμάζει τους ανθρώπους με τον πιο απλό τρόπο. Όποιος μπαίνει, τον καλωσορίζει με θέρμη και γνησιότητα ανθρωπιάς. Χειραψία, μια σημαντική χειρονομία όπου σε κάνει να νιώθεις σαν το σπίτι σου, ενώ συστήνεται κιόλας. Φαίνεται να είναι ένας άνθρωπος με ισορροπημένο μυαλό και σε όλη τη διάρκεια της βραδιάς δεν τον είδα ούτε στιγμή να δυσαρεστείται για το παραμικρό. Πιστεύω ότι είναι μια αυθεντική παρουσία υπομονής ενώ υπάρχει το ύφος και η αύρα στις κινήσεις του όπου μου βγάζει την έννοια ενός σοφού.
Καθίσαμε στις καρέκλες άνετα, παραγγείλαμε από μια μπύρα και το βλέμμα μου κύλισε αργόσυρτα γύρω μου θέλοντας να πάρω όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούσα.
Κοίταξα τον ζωγραφισμένο περίτεχνα ήλιο επάνω στην δίφυλλη σκουρόχρωμη ξύλινη πόρτα. Γύρω στους τοίχους υπήρχαν τοιχοκολλημένες μικρές αφίσες όπου έδειχνε τα live και τους καλλιτέχνες όπου είχαν περάσει από εκεί. Σήκωσα το βλέμμα μου ψηλά και είδα τις ονειροπαγίδες σε διάφορα σχέδια με μικρά και μεγάλα φτερά να στέκονται κρεμασμένες σε διάφορα σημεία από το ταβάνι. Ταξίδεψα μακριά. Μια εικόνα ήρθε στο μυαλό μου. Ινδιάνοι σοφοί, με περίεργα ονόματα να κάθονται γύρω από τη φωτιά και πίσω τους να βασιλεύει το σκοτάδι και να διηγούνται στους νεώτερους τις ιστορίες των προγόνων τους και τα κατορθώματα τους. Οι ονειροπαγίδες μου δήλωναν όμως, ότι βρίσκονταν εκεί για τα άσχημα όνειρα και σκέψεις κάθε θαμώνα όπου μπαίνει σε εκείνο το μικρό καφέ. Δεν χωράνε εκεί σκοτεινές σκέψεις και η καθημερινότητα μοιάζει να σβήνει.
Ερωτισμός, ρομαντισμός και μικρά τραπεζάκια με κεράκια σε κάθε τραπέζι. Χαμηλός φωτισμός, ζωγραφισμένοι οι τοίχοι με διάφορα γεωμετρικά σχήματα όπου πάλι υπήρχε η αίσθηση του ινδιάνικου στιλ. Δεξιά υπήρχε η μπάρα με τα αμέτρητα μπουκάλια να κοσμούν στο πίσω μέρος και ένας μεγάλος καθρέφτης να τα δείχνει ακόμα πιο φωτεινά στην αντανάκλαση τους.
Ο μπάρμαν-Νίκος, ένας άνθρωπος όπου η όψη του μου δείχνει ότι έχει δει και περάσει πολλά. Από ότι κατάλαβα, πρόκειται για ένα άτομο με αστείρευτο χιούμορ και φαντασία καθώς έπρεπε στην συνέχεια να αναλύσουμε για λίγα λεπτά το που ακριβώς βρισκόταν «ο μυστικός κήπος».
Δυο μορφές στεκόντουσαν στην άκρη και συζητούσαν χαμηλόφωνα. Κατάλαβα από την αρχή ποιοι ήταν.
Ο Σωτήρης Τράγκας φωνή, τενόρο σαξόφωνο, φλάουτο, φυσαρμόνικα. Δίπλα του η Πόπη Ταλαχάνη φωνή και ακουστική κιθάρα. Τους θαύμασα για το σεμνό και υπέροχο στιλ τους και εξέφραζαν δυναμικότητα μέσα από τα μάτια τους.
Κοίταξα στα δεξιά, η κοπέλα, «συγχωρείστε με που δεν έμαθα το όνομα της» με τη φωτογραφική μηχανή ήταν για εμένα μια έντονη προσωπικότητα και αυτό φαινόταν στο σπινθηροβόλο βλέμμα της και την προσήλωση της στο να αποσπάσει τις πιο όμορφες καλλιτεχνικές εικόνες. Το φλάουτο που στεκόταν αγέρωχο και χρύσιζε με μια κομψότητα όπου είναι για λίγους καλλιτέχνες. Το χρυσό σαξόφωνο με τα έντονα πλήκτρα-κλειδιά, να εξέχουν και να στέκεται δίπλα στην σκουρόχρωμη γυαλιστερή κιθάρα. Σε προκαλούσαν να τα αγγίξεις, να τα χαϊδέψεις, να αισθανθείς την υφή τους με τα ακροδάχτυλα σου.
Ο Σωτήρης πήρε το σαξόφωνο στα χέρια του και τότε ήταν που είδα για πρώτη φορά και έναν άλλο κόσμο. Έβλεπες και ένιωθες σε κάθε κίνηση του το πάθος του καλλιτέχνη. Νότες ξεχύθηκαν από το σαξόφωνο που με αφόπλισαν και ένιωσα να ανεβαίνω ένα σκαλί παραπάνω. Ποιότητα μουσικής και επιπέδου.
Ανάμεικτα συναισθήματα περιέργειας και θαυμασμού. Λάμψεις και σκιές ολόγυρα μου. Ένα ταξίδι που θέλεις να συνεχιστεί και ένας κρυφός αναστεναγμός ξεχύθηκε από μέσα μου. Άναψα ένα τσιγάρο και συνέχισα σιωπηλή να απολαμβάνω κάθε λεπτό.
Η Πόπη ξεκίνησε να τραγουδά και η χροιά της φωνής της με μάγεψε καθώς τα ακροδάχτυλα τις χάιδευαν τις χορδές της κομψής κιθάρας της. Με μετέφερε σε χρυσά λιβάδια και η εικόνα μιας κοπέλας με ένα κόκκινο μακρύ φόρεμα να στροβιλίζεται στο κέντρο με τα χέρια ψηλά στον αέρα με παρέσυρε. Ένιωσα ελευθερία και τον άνεμο από εκείνο το παράξενο μέρος όπου είχα φανταστεί να με αγγίζει στο πρόσωπο.
Τελικά δεν διαφέρουμε πολύ. Οι DILEMMA-γκρουπ, εκφράζουν κάθε πτυχή της καρδιάς τους με την μουσική τους και εμείς… σε ένα χαρτί.
Όλοι μείναμε βουβοί από τη συγκίνηση σαν να ήμασταν σε κάποια αιθέρια γυάλινη σφαίρα όπου κανένας άλλος δεν είχε πρόσβαση.
Ένιωσα την πνευματική μου ισορροπία να απογειώνεται. Καιρό είχα να νιώσω αυτή τη σπίθα να θεριεύει.
Μια γλυκιά αναζωογόνηση, και ένα μυστήριο πλανιόταν στον αέρα. Πως αυτό το μικρό μπαρ-καφέ με οδήγησε στην ανάγκη να γράψω και να τοποθετήσω τις σκέψεις μου σε ένα κομμάτι χαρτί;
Οι δύο μουσικοί με χάρη και άψογη εκτέλεση απέσπασαν τα ενθουσιώδη χειροκροτήματα των θαμώνων.
Μοναδική σοφία, όπου ένιωθα να ξεχειλίζει από κουλτούρα, ενώ η ποίηση δεν έλειψε.
ΛΟΓΑΡΙΑΖΟΝΤΑΣ
Ο Βαν Γκονγκ έκοψε
Και έδωσε το αφτί του
Σε μια ιερόδουλη
Που το πέταξε μακριά
Με απίστευτη αηδία.

Α ρε Βαν πόσο αφελής είσαι,
Οι πουτάνες αγόρι μου δεν θέλουν αφτιά
Θέλουνε λεφτά.

Φαντάζομαι ότι γι’αυτό
Ήσουν ένας τόσο μεγάλος ζωγράφος:
Δεν καταλάβαινες τίποτε άλλο
Πέρα από τη ζωγραφική.
 Charles Bukowski
(μτφ. Σωτήρης Τράγκας)

Είπε, ο Σωτήρης και το ποίημα του Bukowski έφτασε ηχηρά στα αυτιά μου. Χάθηκα, θάμπωσα.
Ναι, τελικά υπάρχει ποιότητα και την βρίσκεις εκεί που δεν την περιμένεις.
Ο αέρας, οι μυρωδιές, η ατμόσφαιρα που μετέδιδαν οι άνθρωποι. Φιλικοί και αγαπημένοι όπου ο καθένας είχε την δική του ιστορία. Μια μεγάλη παρέα όπου θαύμαζε δύο καλλιτέχνες και που τους εύχομαι ολόψυχα κάθε επιτυχία, γιατί το αξίζουν.
Μια ιστορία γίνεται τραγούδι στα μάτια ενός μουσικού και ένα τραγούδι γίνεται ιστορία στα μάτια ενός συγγραφέα.
Αντλείς δύναμη από τέτοιου είδους στέκια ενώ η ομαδική συνείδηση δεν έλλειψε.
Σκιές τρεμόπαιζαν στους τοίχους κάτω από το φως των κεριών και τα πρόσωπα άλλαζαν όψη.
Καθόμουν σε μια γωνιά και απολάμβανα ίσως και για πρώτη φορά τη μπύρα στο ψηλό ποτήρι. Απέναντι μου υπήρχε μια ζωγραφιά με έντονα χρώματα που εμφανίζονταν τέσσερα η πέντε πρόσωπα μαζί. Πρόσωπα της αρχοντικής ροκ γνήσιας γενιάς. Rolling Stones, ή Pink Floyd, δεν είμαι σίγουρη ακριβώς και ας με συγχωρέσει ο καλλιτέχνης.  
Σκέψεις, σκέψεις όπου έπρεπε να τις βάλω σε μια σειρά…
Χιλιάδες ανάκατες σκέψεις που κάλπαζαν ξέφρενα μέσα στο μυαλό μου και ένιωθα τον πυρετό της συγγραφής να με βασανίζει γλυκά. Θαρρείς και με καλούσε να γράψω και να διηγηθώ για το κάθε τι που έβλεπα και ένιωσα εκεί, σε αυτό το Μικρό Καφέ.
Ναι, είναι ένα μέρος όπου θα μπορούσα να γράψω ένα ολόκληρο βιβλίο γεμάτο εικόνες και τρανταχτά συναισθήματα.
Είναι λες και ξεχωρίζουν οι εικόνες και οι φράσεις ενώ δεν νιώθεις στιγμή αμηχανία και αυτό το άσχημο συναίσθημα του περιθωρίου να σε πνίγει.
Ήρθε η ώρα να φύγω και ο ζωγραφισμένος ήλιος στη δίφυλλη πόρτα με χαιρετούσε καθώς την άνοιγα. Το ταξίδι τελείωσε. Η πόρτα άνοιξε και βγήκα για ακόμη μια φορά στέκοντας ατρόμητη μπροστά στην πραγματικότητα και την άχαρη ζωή της τσιμεντούπολης.
Θλίψη.. και η γεύση της μπύρας υπήρχε ακόμα στα χείλη μου. Κοντοστάθηκα στη άκρη του δρόμου και άναψα ένα τσιγάρο. Γύρισα το βλέμμα μου κοιτώντας τη ταμπέλα με τα μεγάλα άσπρα γράμματα «ΜΙΚΡΟ ΚΑΦΕ». Χαμογέλασα και ένιωσα τις πρώτες σταγόνες βροχής να αγκαλιάζουν το πρόσωπο μου.
Έλαμψα από ικανοποίηση, γιατι σήμερα το βράδυ είπα: «κέρδισα» μια εμπειρία και ίσως και κάποιες φιλίες.
Αγκάλιασα τον άντρα μου, χαιρετήσαμε την παρέα μας και φύγαμε βιαστικά καθώς η βροχή γινόταν ακόμα πιο έντονη. Τέσσερις φιγούρες ξεγλίστρησαν μέσα στο σκοτάδι…
Η μανιακή επιθυμία μου για την μικρή εμπειρία μου έγινε πράξη. Ελπίζω να το απολαύσατε όπως και εγώ…
«Ίσως βρήκα τελικά τον μυστικό κήπο, Νίκο-Μπαρμαν»
Το Μικρό Καφέ είναι μια πρόσκληση αλλά και πρόκληση για όλους…  

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...